Het afgelopen weekend publiceerden De Volkskrant en Het Parool allebei een modebijlage. Dit keer geen Specsavers dat zich profileerde als modespecialist maar wel Hans Anders dat hetzelfde probeerde te doen. In beide glossy magazines een advertentie met de nadruk op mode en trends en in beide bladen redactionele aandacht waarin de discounter als mode-expert genoemd werd. In Het Parool ook een interview met Mark de Lange van Ace & Tate met als kop boven het artikel “Over het algemeen is een bril te duur”. Hij krijgt ruimschoots de kans uit te leggen waarom hij dat vindt en de journalist stelt uiteraard geen kritische vragen. Waar de publiciteit van en voor Hans Anders in deze modespecials ongeloofwaardig en geforceerd aandoet, klinkt het verhaal van Mark de Lange sympathiek. Oud versus nieuw. Interessant!
Wat prijs betreft is het verhaal heel simpel. Wat Ace & Tate verkoopt zou iedere gevestigde opticien ook voor dezelfde prijs kunnen en moeten verkopen. Vijftig euro voor de oogmeting erbij en de klant voor een bril met enkelvoudige glazen van die kwaliteit is klaar en kan blij naar huis. Enkelvoudig want dat is wat Ace & Tate verkoopt en, niet toevallig, het segment dat bij de (zelfstandige) opticien onder druk staat. De prijsverschillen zijn overigens kleiner dan het lijkt maar omdat de gevestigde optiekzaken product en dienst nog altijd niet scheiden, is de prijsstelling in de optiek voor de consument nog steeds heel ondoorzichtig.
Over het design en de kwaliteit kunnen we ook kort zijn. De zelfstandige opticien heeft zich de afgelopen jaren laten verleiden steeds meer monturen van me-too “merken” in te kopen die niets toevoegen en simpelweg belachelijk duur zijn. Ze komen grotendeels uit dezelfde fabrieken als die waar een online aanbieder als Ace & Tate inkoopt maar, net als de journalist van Het Parool, stelt de opticien blijkbaar ook geen moeilijke vragen en koopt gewoon in voor de prijs die gevraagd wordt. Dat heeft de afgelopen jaren geleid tot een toenemend gebrek aan onderscheidend vermogen en biedt nieuwe aanbieders als Ace & Tate een kans voor open doel.
Als de ratio het eens zou winnen van de emotie en (zelfstandige) opticiens dit soort monturen en zonnebrillen rechtstreeks en gezamenlijk (bijvoorbeeld via hun inkooporganisaties) bij de fabrikant zouden inkopen, konden ze het inkoopvoordeel aan hun klanten doorgeven en in dit segment van de markt qua design, prijs en kwaliteit in ieder geval gemakkelijk concurreren met online aanbieders en discounters.
Maar dat is nog niet het hele verhaal. Mark de Lange zegt in het artikel “aan de brillenindustrie komt nauwelijks innovatie te pas”. Daarmee verwart hij “zijn” brillenindustrie met “de” brillenindustrie want niets is minder waar. De optiekindustrie is juist zeer innoverend. Probleem is alleen dat niemand het weet omdat er veel te weinig over alle innovaties gecommuniceerd wordt. Brillenglazenfabrikant Essilor staat op de 23ste plaats van de Forbes lijst van Most Innovative Companies, nog voor Apple en Google. Jaarlijks worden er nieuwe, betere en gezondere contactlenzen geïntroduceerd. Dankzij innovaties op het gebied van oogmetingen en Eye Wellness kunnen opticiens en optometristen niet alleen betere metingen doen maar ook de gezondheid van de ogen van hun klanten bewaken waardoor met de regelmaat van de klok optometristen bij opticiens ernstige complicaties kunnen voorkomen. Ook op het gebied van monturen en zonnebrillen staan de ontwikkelingen niet stil. Denk aan de Minimal Art van Silhouette die een revolutie veroorzaakte, denk aan Lindberg, denk aan Mykita dat nu veel energie stopt in 3D technologie, het innovatieve Italia Independent, ic!berlin en verschillende andere trendsetters die voortdurend investeren in materiaal en technieken. Het ouderwetse kunststof in de standaard kleuren dat de fabrikant van Ace & Tate gebruikt, komt misschien aardig overeen met het materiaal dat vroeger gebruikt werd maar legt het af tegen monturen van modern ultradun en flexibel Zyl (Japans acetaat), creatieve laminaten en originele nieuwe constructies die niet alleen esthetisch iets toevoegen maar ook zorgen voor meer draagcomfort. Al die zaken kan Ace & Tate bij zijn Italiaanse leverancier niet inkopen en waarschijnlijk wil het dat ook helemaal niet.
Wat Ace & Tate aanbiedt is in feite ouderwets, niet innovatief en op geen enkele manier onderscheidend. De manier waarop het wordt aangeboden is wel vernieuwend, fris en anders. En niet alleen omdat de brillen online verkocht worden. Ace & Tate doet wat veel nieuwe spelers in allerlei branches doen en heeft een prachtig voorbeeld in Warby Parker in Amerika dat het online kunstje inmiddels ook dagelijks in fysieke winkels waarmaakt. Aanbieders zoals Ace & Tate krijgen een kans omdat de gevestigde orde zich te weinig vernieuwt, slecht communiceert, te veel van hetzelfde aanbiedt en er ook nog eens meer voor rekent. Online is eigenlijk helemaal niet het criterium. Het gaat om de vernieuwende aanpak en dat kan online maar ook heel goed offline in een “ouderwetse” stenen winkel.
Meer daarover morgen in deel 2 van dit artikel.
