De afgelopen week ben ik door verschillende media en journalisten gevraagd naar mijn mening over de acquisitie van GrandVision door EssilorLuxottica en de gevolgen daarvan voor de optiek en de zelfstandige opticien in het bijzonder. Het hele verhaal is behoorlijk gecompliceerd en lastig uit te leggen met als resultaat dat de media het graag vereenvoudigen en nogal simplistisch weergeven waarbij de teneur meestal is dat EssilorLuxottica een soort monopolie zou krijgen en er voor andere spelers geen keuze meer overblijft. Dat is natuurlijk niet het geval. Er zijn voldoende andere glasleveranciers en monturen- en zonnebrillenfabrikanten waaruit gekozen kan worden. Ingewikkelder wordt het als de visie en strategie van EssilorLuxottica aan de orde komt. Een bedrijf dat zich enerzijds voorstaat op de ontwikkeling van innovatieve premiumglazen die voor heel veel geld verkocht worden en collecties maakt voor een exclusief modehuis als Chanel maar tegelijkertijd discounters als Charlie Temple, Brille24 en tal van anderen exploiteert is lastig te begrijpen en uniek in de wereld. Zoals ik al eerder gezegd heb, dat kan alleen in de optiek. Luxeconcerns als LVMH en Kering geloven in luxe en stralen dat uit bij alles wat ze doen, goedkope aanbieders als Primark en bijvoorbeeld IKEA kiezen voor hun deel van de markt en gaan daar volledig en met volle overgave voor. Ace & Tate en Warby Parker dragen hun visie en filosofie uit en zijn daarmee succesvol. Transavia van Air France KLM is lang niet zo succesvol als de echte prijsboksers Easyjet of Ryanair. Apple maakt Apple producten en biedt een zekere kwaliteit en het bijbehorende imago en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Bij EssilorLuxottica weet de linkerhand blijkbaar liever niet wat de rechterhand doet. Het maakt geen keuze en promoot enerzijds eigen discount-formules met goedkope producten en maakt zich anderzijds sterk voor een high-end premium-aanbod. Zoals gezegd, dat is lastig uit te leggen aan buitenstaanders en uiteindelijk ook ongeloofwaardig richting consument en daarmee uiteindelijk zelfs risicovol omdat het bedrijf ermee aantoont zelf niet volledig te geloven in superieure kwaliteit en innovatie en de daarbij horende hogere prijzen. EssilorLuxottica lijkt daarmee steeds meer op een investeringsmaatschappij die links en rechts alles koopt wat geld op kan leveren en steeds minder op de specialist en marktleider in luxe en innovatie die het pretendeert te zijn. Juist dat biedt kansen aan andere leveranciers en retailers met meer focus en een meer eenduidige visie en maakt de toekomst nog interessanter en uitdagender.
